કેશવ પટેલનું અવસાન થતાં તેમનો દીકરો વિઠ્ઠલ ગામનો મુખી બન્યો હતો. ગામમાં વિઠ્ઠલની દાદાગીરીથી સૌ ડરતા હતા. એ તો
" તારા ઘા પર ઘા મને મારી રહ્યા પ્રભૂ ! તો ય ઝીલું હું પુષ્પ સમા; મારો …
લીલાછમ વૃક્ષોથી ઘેરાયેલો બંગલો, બંગલાની બહાર સુંદર બગીચો. બગીચામાં મોગરો સૂરજમુખી વગેરે ફૂલઝાડ અને ચૂમી લેવાનું
ચંદરી.. ચંદ્રકલા... ચંદ્રિકા... ચાંદરી... ચંદુડી.. ચકુડી... આવાં બધાં લાડકાં નામથી સૌને ગમતી ને સૌની લાડલી ચંદ્રિકાને એકદમ ગંભીર અને ઉદાસ થયેલી જોતાં…
" એ પણ હતો સમય, હતાં મુજ પર દુ:ખો સવાર, આ પણ સમય છે, પોતે દુ:ખો પર સવાર…
" મારા ગામની નદીના સમ. હું જે કહું છું તે સાચું કહું છું હવે એ તમારા માન્યામાં ન આવે તો…
Sign in to your account