ગુણિયલ નારી
ઇશા અને સમીર પરસ્પરને ખૂબ જ ચાહતાં હતાં.બંનેની જ્ઞાતિ અલગ હતી એટલે એમના વડીલો લગ્ન માટે સંમતિ આપે તેવી કોઇ શક્યતા ન હતી.પરંતુ અનેકવાર કહેવાયું છે તેમ પ્રેમ કદી ઘર કે જ્ઞાતિ જોઇને થતો નથી, જીવનમાં કોઇક ક્ષણ એવી આવી જાય છે કે વ્યક્તિને એ ક્ષણથી સામેનું પાત્ર ગમવા જ લાગે છે, એ ભૂલવા માગે તો ય ભૂલી શકતો નથી. સમીર અને ઇશા એક જ ગામમાં રહેતાં હતાં.એક જ શાળામાં ભણ્યાં હતાં સાથે રમ્યાં હતાં ને હવે સાથે જ જીવન જીવવાનું નક્કીકરી ચૂક્યાં હતાં…..બંને ને ખબર હતી કે એમનું લગ્ન સહજતાથી કોઇ સ્વીકારશે નહિ તેછતાં બંને એ ભાગી જઇને સિવિલ મેરેજ કરવાને બદલે જો વડીલો તેમની માગણી સ્વીકારે તો ઘીના ઠામમાં ઘી પડ્યુ રહેશે એમ વિચારી તે દિશામાં પ્રયત્ન કરી જોવાનું નક્કી કર્યું. પણ તેનું પરિણામ તો ઉલટું આવ્યું. પહેલાં બંને જણ ચોરી છૂપીથી મળી લેતાં હતાં તેમાં કોઇને કંઇ શંકા પડતી નહોતી તેમાં ય હવે ભંગ પડ્યો. બંને નાં મા-બાપ અને કુટુંબીઓ તેમની ગતિ વિધિ પર નજર રાખતાં થઇ ગયાં…..ઇશા પાસેથી તો એનાં મમ્મી-પપ્પાએ મોબાઇલ પણ લઇ લીધો ! સીધા પાટે જઇ રહેલીબંનેના પ્રેમની ગાડી જાણે કે પાટા પરથી ઉથલી પડી ! સમીર માટે ઇશાને મળવાનું તો બાજુમાં રહ્યુ પણ ફોન પર વાત કરવાનું ય બંધ થઇ ગયું !
સમીર બેચૈન બની ગયો, વળી એની બેચૈનીમાં ત્યારે ઔર વધારો થયો જ્યારે ઇશાનાં મા-બાપે ઇશાને તેના મામાના ઘેર મોકલી આપી.મામાનું શહેર ત્યાથી પચાસ કિલોમીટર જેટલું દૂર હતું પણ ઇશાએ ત્યાં જઇનેકોઇ પીસીઓપરથી સમીરનામોબાઇલ પર ફોન કરીને વાત કરીત્યારે તો સમીર રાજી રાજી થઇ ગયો .ભલે ઇશા અહીંથી દૂર જતી રહી પણ ત્યાથીએ ફોન કરશે એટલે વાત તો થઇ શકશે એવું એક મોટુ આશ્વાસન સમીરને મળ્યું…
ઇશા તેના મોસાળમાં ગઇ તેના બે-ત્રણ દિવસબાદ શું થયું કે એક રાત્રે ધરતી ધ્રુજી ઉઠી… પ્રમાણમાં ભારે કહી શકાય તેવી ગભરાઇ ગયાં….ભૂકંપના આંચકાથી ઘરોમાં વાસણ તેમ જ અન્ય ચીજ વસ્તુઓ તેની મૂળ જગાએથી નીચે પડવા લાગી, જે જાગતાં હતાં તે દોડીને ઘરની બહાર આવી ગયાં..બધે અકળામણ ને ગભરામણ વધી ગઇ, સમીરના ગામમાં તો ભૂકંપની ખાસ અસર વરતાઇ ન હતી પણ ત્યાંથી પચાસ કિલોમીટર દૂર આવેલા ઇશાના મોસાળમાં ઘણા ઘરો પડી ગયાના સમાચાર મળ્યા હતા..અરે, પણ આ શું થયુ….? ઇશાના મામાનું ઘર પણ તૂટી પડ્યું હતું….ઇશા પણ તેમાં દટાઇ ગઇ હતી !!!….પોલિસ અને ફાયર બ્રિગેડના માણસોએ કાટમાળ હટાવી ઘણા બધાંને બચાવી લીધાં. ઇશા એમાં બચી તો ગઇપણ તેનો જમણો પગ ઢીંચણ નીચેથી ખરાબ રીતે કચડાઇ ગયો હોવાથી તે કાપવો જ પડ્યો….
ભૂકંપની આ દુ:ખદ ઘટનાએ સમીરનાં મા-બાપ માટે જાણે કે રાહતનું કામ કર્યુ હોય એવું તે અનુભવતાં હતાં કેમ કે સમીર આવી એક પગે અપંગ થયેલી છોકરી ને હવે આપનાવશે જ નહિ એવું તેમને સ્વાભાવિક રીતે લાગતું હતું. પાછું સમીર ગામની જ માધ્યમિક શાળામાં શિક્ષકની નોકરીએ પણ લાગી ગયો હતો એટલે સારી છોકરીઓનાં માગાં પણ ચાલુ થઇ ગયાં હતાં….યોગ્ય સમય જોઇ એક દિવસે મમ્મી પપ્પાએ સમીરના લગ્નની વાત છેડી તો સમીરે પોતાના દિલની વાત એ જદિવસે કરી દીધી.
“ જૂઓ પપ્પા, ભૂકંપને કારણે એના મામાનું ઘર પડી જવાથી ઇશાનો પગ કાપી નાખવો પડ્યો એટલે હું એને છોડી દઇશ એવું તમે વિચારતા જ નહિ,અમે બંનેએ તો સાચાહ્રદયથી પ્રેમ કર્યો છે અને અમે એકબીજાના થઇને જ રહેવાના છીએ. હું એની સાથે પરણેલો હોત અને તે પછી આવું બનત તો શું હું એને કાઢી મૂકત? “
“ અરે બેટા , તું હજી ક્યાં એનીસાથે પરણ્યો છે ? ને હવે દેખતી આંખે અપંગ થઇ ગયેલી છોકરી સાથે તો લગ્ન ન જ કરાય !”
મમ્મી એતેને સમજાવવાની કોશિશ કરી. તેના પપ્પા બોલી ઉઠ્યા,
“બેટા તું અમારી બે જણની લાગણીનો તો ખ્યાલ કર, તારે હાથે કરીને દુ:ખ વહોરવું છે ? તું અમને બે જણને રાજી રાખવા નથી માગતો ? અપંગ વહુ આવશે તો ઉલટાનું તારી મમ્મીએ એને મદદ કરવી પડશે……. મારી વાત તું માની જા, મા બાપને રાજી રાખવાની છોકરાની ફરજ છે એટલે તું એને ભૂલી જાય એવી મારી ખાસ વિનંતિ છે…..”
“ ના પપ્પા, હું એને ભૂલી જાઉં તો એમાં ઇશ્વર નારાજ થાય , મારે તો ઇશ્વર રાજી થાય તેવું જ કામ કરવું છે.. તમે મને માફ કરશો……” ઇશ્વરને રાજી રાખવાની દીકરાની ભાવના સાથે મમ્મી પપ્પા પણ અંતે સંમત થયાં , સમીર અને ઇશાનું લગ્ન રંગેચંગે લેવાઇ ગયું.અનેસમય જતાં સમીરનાં મમ્મી પપ્પાને પણ સમીરે પસંદ કરેલી ઇશા ખૂબ જ ગમી ગઇ………..જેમાં ઈશ્વર રાજી હોય તે દરેકને ગમી જ જાય છે…
